تأثیر کارگاه آموزشی احیا قلبی- ریوی بر یادگیری پایدار پرستاران

مقدمه: تأثیر حضور افراد تعلیم دیده در تیم بر برایند احیا، در تحقیقات گذشته تأیید گشته است. یک نیازسنجی اطلاعاتی، در محیط پژوهش حاضر، بیانگر نقص دانش پرستاران در زمینه احیا است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش به شیوه کارگاهی بر یادگیری پایدار پرستاران طراحی گردید. روش ها: این مطالعه مداخله ای از نوع پیش آزمون پس آزمون با ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه دو قسمتی حاوی مشخصات فردی و 21 سؤال چهار گزینه ای در مورد اقدامات لازم در عملیات احیای قلبی- ریوی بود. این پرسشنامه قبل بلافاصله بعد و 6 ماه بعد از اتمام کارگاه توسط شرکت کنندگان پاسخ داده شد و نتایج با استفاده از آزمون repeated measure anova و نرم افزار spss تحلیل گردید. نتایج: بیشترین نمره پیش آزمون 17 و کمترین 6 با میانگین 12/10 و برای آزمون بعد از کارگاه به ترتیب 21 و 13 با میانگین 96/17 و برای آزمون با تأخیر 6 ماهه، 17 و 10 با میانگین 02/15 بود. مقایسه میانگین نتایج این سه آزمون تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات پیش آزمون و آزمون بلافاصله بعد از کارگاه و آزمون تأخیری نشان داد. نتیجه گیری: با وجود آن که کارگاه های احیای قلبی- ریوی نیاز جامعه پرستاری را تا حدودی برطرف می نماید، اما تکرار این کارگاه ها در فواصل منظم و حداکثر 6 ماه ضروری به نظر می رسد.